Onder een wolkendek verzamelt een emmer op straat het water dat niet uit de lucht valt. De regen is verdwenen en nu hebben we alleen nog de herinnering waar fictie en magie ondergedompeld zijn in een constant druppelen van theatrale trucs. Denkbeeldige druppels worden constante ritmes van verwondering en onthullen een choreografie van verbeelding en fantasie. Deze creativiteit leidt tot een spel met het absurde. Een beker die verdwijnt, een stroom van rusteloze munten in de zakken en lepels die uit de mouwen blijven gutsen.
